مریم علی بابایی خبرنگار صنایع فرهنگی خبرگزاری مهر نقد کوتاهی درباره ششمین جشنواره اسباب بازی که در بهمن ماه سال ۹۹ برگزار شد، نوشته و در پایان راهکارهایی ارائه داده است که خواندن خلاصه ای از آن برای فعالین حوزه بازی خالی از لطف نیست.
امسال هم مثل هرسال، اولین خبرهایی که از جشنواره اسباب‌بازی به گوش رسید، مربوط به برگزاری نشست‌های تخصصی به صورت مجازی و همچنین ورود برخی مهمان‌های خارجی به این جلسات بود. اما سوالاتی هستند که از اولین دوره برگزاری این جلسات مطرح بوده‌اند و هرسال فقط بر تعداد آنها افزوده می‌شود.
اینکه واقعاً راه‌حل مشکلات موجود در صنعت بازی و اسباب‌بازی چیست؟
نبود چه چیزهایی اصلی‌ترین موانع رشد و پیشرفت این صنعت پول‌ساز در کشورمان هستند؟
چرا بازار بزرگ ایران از شر محصولات بی‌کیفیت چینی خلاص نمی‌شود؟
و ….؟
از نظر بیشتر مسئولان کشورمان، برای حل عموم مشکلات بهترین راه حل، برگزاری نشست است. پس خیلی نباید از مسئولان صنعت اسباب بازی نیز توقع بالایی داشت.
یکی از بخش‌های اصلی یک نشست، بیان مباحث کلیشه‌ای و تکراری از زبان افراد مختلف است. اتفاقی که دقیقاً در این جشنواره هم نیز هر سال تکرار می‌شود و حتی در برخی‌موارد همان مهمانان سال‌گذشته دوباره می‌آیند و همان سخنان را تکرار می‌کنند.
کافی‌است کلید واژه «رشته طراحی اسباب‌بازی» را جستجو کنید تا با وعده‌های سال گذشته مسئولان این جشنواره مبنی بر شروع به کار این رشته در دو دانشگاه کشور در سال آتی (یعنی سال ۹۹) در همین جلسات روبرو شوید. رشته‌ای که هنوز کسی نمی‌داند دقیقاً چه زمانی شروع به کار خواهد کرد و یا اینکه آیا اصلاً بنا به شروع آن هست و یا از جنس همان وعده‌های توخالی نشست‌ها است!
بد نیست تنوعی به این جشنواره بدهیم و از سال بعد به جای برگزاری نشست، «برخاست‌هایی» برگزار کنیم، شاید با این روش بتوانیم مشکلات بیشتری را بررسی و حل کنیم!
برداشت ما از مشکلات این صنعت با برداشت مسئولان به شدت متفاوت است. تصور ما از مشکلات صنعت، مسائلی از قبیل نبود کاراکتر بومی، مشکلات صادرات و واردات، عدم تسهیل‌گری مناسب بین تولیدکننده و انیمیشن‌ساز و… بود اما بعد از برگزاری نشست‌ها و نکات برگزارکنندگان از دستاوردهای آن متوجه شدیم تنها مشکل ما نداشتن چند مهمان خارجی برای جشنواره بود که خوشبختانه امسال این مشکل حل‌شد.
چطور است نشست‌های‌تخصصی را ، یک‌سال برگزار نکنیم و تأثیر این عدم برگزاری را بررسی کنیم. آن زمان است که متوجه خوش خیالی هایمان در مورد اثرات شگفت‌آور برگزاری این نشست‌ها در صنعت می‌شویم و به دنبال راه‌حل بهتری می‌گردیم.
شاید تبدیل این نشست ها به جلسات پیوسته و با حضور افراد خوش‌فکر و صاحب‌نظر بتواند یکی از این راه کارها باشد، افرادی که در اطراف‌مان هستند ولی اسامی سخنرانان این نشست‌ها چنان چشمان‌مان را خیره کرده است که اصلاً آنها را نمی‌بینیم!
از طرفی برگزاری همایش‌ها و کنفرانس‌های علمی (به معنای واقعی آنها) و فراخوان‌هایی درجهت تولید پژوهش‌های مرتبط با جنبه‌های مختلف این صنعت می‌تواند ضعف کمبود پشتوانه‌های نظری و علمی آن را برطرف کند و بعد از چندسال شاهد تغییر نگاه پژوهشگران به این حوزه باشیم.