نقش فضاهای طبیعی شهری در پرورش کودک

 چکیده مقاله بررسی رویکرد سبز در زمین های بازی بر دستاوردهای کودکان

فرزانه آزادی،کارشناس ارشد معماری

تفیکیک بین موضوعات شهرسازی و مسائل تربیتی کودک امکان پذیر نیست. شهرسازها و شهرداری ها اگر با نیازهای طبیعی کودک آشنا باشند نقش پررنگی در طراحی فضاهای متناسب محلی نظیر فضاهای سبز و پارک ها ناظر به نیاز کودک می توانند داشته باشند. خانم فرزانه آزادی در مقاله ای به تاثیر محیط طبیعی زمین های بازی در فرایند رشد کودک پرداخته است.

ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎﻻرﻓﺘﻦ از درﺧﺖ و صخره ها، ﻏﻠﺖﺧﻮردن روی ﺗﭙﻪﻫﺎ، ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﻠﻮﭼﻪﻫﺎی ﮔِﻠﯽ، ﺑﺴﺘﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻋﺒﻮر آب، ﭘﻨﻬﺎنﺷﺪن در ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻔﺰار، ﮐﺎﺷﺘﻦ داﻧﻪﻫﺎی ﮔﯿﺎه در دل زﻣﯿﻦ، ﭘﺮﯾﺪن روی اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﺑﺮگﻫﺎ و … نمونه هایی از  ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺣﻀﻮر در ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﻃﺒﯿﻌﯽ کودکان اﺳﺖ.

ﻧﺒﻮد ﻓﻀﺎ و زﻣﯿﻦ ﺑﺎزی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن و آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﺷﺪن ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽ، ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ از ﻗﺒﯿﻞ ﮐﻢ ﺗﺤﺮﮐﯽ، اﻓﺴﺮدﮔﯽ، ﻟﺠﺒﺎزی و… ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺗﺤﺮک ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﻮﺟﺐ تعادل روﺣﯽ ﺷﺪه و ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻌﺎدل روﺣﯽ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﺰﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ می ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در آﯾﻨﺪه ﻧﺴﻠﯽ ﭼﺎق، اﻓﺴﺮده، ﮐﻢ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﻟﺠﺒﺎز و ﺑﯽ روﺣﯿﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ وارد می شود.

اﻣﺮوزه حضور ﮐﻮدک در ﻃﺒﯿﻌﺖ اﻏﻠﺐ ﺑﻪﺻﻮرت ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺪود است و ﻫﻤﯿﻦ حضور محدود ﺑﺪون درﻧﻈﺮداﺷﺘﻦ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﺧﺎص او و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﻣﺤﯿﻂ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﺑﺮآوردن آن ﻧﯿﺎزﻫﺎ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﮐﺘﺎب رﯾﭽﺎرد ﻟﻮو ﺑﺎ ﻋﻨﻮان “آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻮدک ﺟﻨﮕﻞ :ﮐﻮدﮐﺎنﻣﺎن را از اﺧﺘﻼل ﮐﻤﺒﻮد و دوری از ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻧﺠﺎت دهیم ” در ﻣﻮرد دﻻﯾﻞ ازﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ راﺑﻄﻪ ﮐﻮدﮐﺎن و ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﺟﺴﺖ وﺟﻮﮔﺮ ﻧﺒﻮدن ﮐﻮدﮐﺎن اﻣﺮوز ﺑﺤﺚ ﮐﺮده و دﻻﯾﻞ بوﺟﻮد آﻣﺪن اﯾﻦ ﺑﺤﺮان را از دست دادن ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺑﺎزی ﻃﺒﯿﻌﯽ در ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮐﺮدن ﺟﺬاﺑﯿﺖ آن ﺑﺎ ﻓﻀﺎهای داﺧﻠﯽ مثل بازی ﻫﺎی ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮی و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻣﯽ داند . ﺑﺎ ﻗﺮاردادن ﮐﻮدک در ﻓﻀﺎی طبیعی ﻣﯽ ﺗﻮان ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ را برای اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﻼﻗﯿﺖ و اعتماد بنفس، ﺗﺸﻮﯾﻖ کودک ﺑﻪ اﮐﺘﺸﺎف و ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﻬﺎن ﻃﺒﯿﻌﯽ فراهم ﻧﻤﻮد.

ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﺮای ﭘﺮورش ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﮐﻮدک دارد و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮان اﺑﺰاری ﺑﺮای آﻣﻮزش و ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای رﺷﺪ ﻣﻬﺎرتﻫﺎی ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و ذهنی مورد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﺑﻪ ﻋﻼوه ﻗﺮارﮔﯿﺮی ﮐﻮدک در ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﻮﺟﺐ اﯾﺠﺎد آراﻣﺶ روﺣﯽ، ﻃﺮاوت و ﺣﺲ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﺎی ﺷﻬﺮ نیز ﻣﯽﺷﻮد.

باید راه هایی بیابیم ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺎن اﻣﮑﺎن دﻫﯿﻢ در ﺟﺎﯾﯽ ﻓﺮاﺗﺮ از آﺳﻔﺎﻟﺖ و ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﺑﻪ ﮔﯿﺎﻫﺎن و زﻣﯿﻦ دﺳﺘﺮﺳﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در آن تونل بزنند، بالا و پایین بروند یا حتی زمین بخورند. ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻼش ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮدک ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﯿﻦ ﺧﻮد و دﻧﯿﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮده و ﺧﻮد را با آن یکی بداند. همچنین محققان در یافته اند کودکانی که زمانی را در طبیعت به عنوان یک کودک صرف می‌کنند، در دوران کودکی و بزرگسالی از طرفداران محیط زیست خواهند بود.

برچسب‌ها: بدون برچسب

دیدگاه خود را در میان بگذارید

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد. قسمتهای مورد نیاز علامت گذاری شده اند *